Shadows is typerend voor Bart Watté’s oeuvre: een krachtige, bijna klassieke structuur, fysiek en technisch veeleisend, en met een geladen emotionele inhoud. De componist laat zich in werken vaak inspireren door de soms stormachtige kronkels van de menselijke geest en ook dit werk is hierop geen uitzondering. De titel refereert naar de donkere schaduwen die intense herinneringen en aangrijpende droombeelden op ons gemoed kunnen werpen, soms met ingrijpende gevolgen.

De schaduwen worden vertegenwoordigd door enkele steeds terugkerende motieven. Deze worden in het begin van het werk opgebouwd door de harp en worden overgenomen door de fluit in een virtuoze werveling. De rust lijkt terug te keren met een dromerige melodie, maar deze wordt gaandeweg meer en meer verstoord door de schaduwmotieven. Dit doet het karakter van de melodie meer en meer veranderen, van onbevangen over sensueel tot passioneel en obsessief.

Uiteindelijk is na een dramatische, bijna agressieve climax de atmosfeer definitief omgeslagen. De eens zo lieflijke melodie klinkt nu droevig, met een klagende zang in de fluit. De harp brengt het thema nog een laatste keer in herinnering, terwijl de fluit op de achtergrond de schaduwen doet opflakkeren, om dan samen uit te doven.

Shadows is a typical work in Bart Watté’s creative output: a powerful, almost classical structure, physically and technically demanding and with a tensive emotional content. The composer often finds inspiration in the sometimes tempestuous twists of the human psyche and this work is no exception. The title refers to the dark shadows that are cast over our emotions by intense memories and thrilling dreams, sometimes with dramatical consequences.

The shadows are represented by motivic materials that return throughout the work. These are built up by the harp in the beginning of the piece and are taken over by the flute in virtuosic swirls. The mood appears to settle down with a dreamy melody, which is however more and more disturbed by the shadow motives. The character is altered time and again, from sweet and pure to sensual, passionate and obsessive.

At last, after a dramatic and almost agressive climax, the atmosphere has turned definitively. The melody that once sounded so sweet, has now become mournful. The harp reminds us one last time of the melody while the flute plays the swirling shadow motives in the background. Both themes fade away together.